در ایـن خــانه ی متــــــــــروکــه ی ویران را کســـی دیگر نمی کوبـــــــــد
کســــی دیگر نمی پرسد چرا تنــــــــهای تنـــــهایـــــــــــــم
و من چون شـمـــــع می ســـــــوزم
و دیگر هیـــــچ چیز از من نــــمی مانـد
و من گریان و نالانــــــــــم
و مــــن تنــــــــهای تنــــــــهایم
درون کلبــه ی خــــامــــــوش خویش اما
کســــی حال من غمـــــگین نمـــــی پرســـد
و من دریای پر اشـــــــــکم که طـــــوفـــــانی به دل دارم
درون سینه پر جوش خویش ، امـــــا
کســــی حال من تنــــــها نمی پرسد
و من چون تــک درخت زرد پاییـــزم
که هر دم با نسیمــــــــی می شود برگی جـــــدا از او
و دیگر هیچ چیز از من نمـــــــی مانـــــــد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: